Selfish sewing en het wederkerend falen hiervan

Tijd voor jezelf nemen is belangrijk. Jezelf even kunnen terugtrekken en je concentreren op jezelf zorgt voor meer innerlijke rust, ontspanning, een groter prestatievermogen, een blijere levenswandel, enzoverder.


Ik heb dit ook nodig. En af en toe probeer ik mezelf daar op te trakteren. Probeer ik, want zoals iedere moeder wel zal weten - en wellicht ook iedere vader, laten we de mannen weer niet excluderen - staan (kleine) kinderen dit meestal in de weg.

Een bad nemen is nog gemakkelijk. Je dumpt de kleintjes bij de papa en na hoogstens een uur zit je, nog heet water nadampend, terug naast hen. Ontspannen en lachend, klaar om er opnieuw tegenaan te gaan. Maar wat als je jezelf nu eens wil ontspannen met een hobby. Eender wat je doet, lopen, schilderen, fitness, op een uurtje ben je niet terug.

Zo ook niet met mijn hobby. Op een uurtje kan ik geen patroon overtekenen, stof uitknippen en het kledingstuk ineen naaien. Het is een project van een paar dagen. Een onaf project blijft dan liggen, wachtend op de volgende 'Me-Time'.




Me-Time is een probleem(pje) - ik maak er simpelweg te weinig gebruik van. Het wordt echter een groot probleem wanneer ik deze Me-Time als naaitijd gebruik, zeker wanneer ik dit als 'selfish sewing' invul. Iedere keer wanneer ik iets voor mezelf wil naaien kan ik er niet van genieten. Het is alsof ik door de duivel achterna gezeten wordt. Het moet snel gaan, het moet af, quick, quick, quick.
Vanzelfsprekend gaat er dan vanalles mis. Zo ook deze keer.

Ik wilde een snel aan kleedje waar ik comfortabel zou inzitten met mijn groeiende buik. Mijn eerste gedacht ging naar het befaamde burda 7828 patroon. Maar ik vond mijn reeds uitgetekende versie niet terug. Het opnieuw printen had ik geen zin in, dat impliceerde ook opnieuw aan elkaar plakken en ik had nu al een dik half uur van mijn Me-Time verprutst door mijn falende zoekwerk, dus dat was een dikke 'nee'.
Ik kreeg plots het lumineuze idee om de retrojurk van Femma in tricot te maken. Maar daar vond ik maar een half patroon meer van, enkel het rokdeel zat nog in de envelop. (Ahun; misschien moet ik me bij een volgende Me-Time eens eerst focussen op orde). Mijn zin verdween als sneeuw voor de zon. Bovendien bestaat dit patroon uit twee delen, waarvan het aaneengenaaid wordt op een plaats die niet zo zwangere-buik-flatterend is. Goed, mijn geduld geraakte dus op en ik besloot om zelf een bovenstuk eraan te tekenen. Ik baseerde me op een bestaand topje, zorgde voor een belegdeel en gebruikte het rokdeel van de retrojurk.

Stap één en ik was al een avond kwijt. Gelukkig had ik de volgende avond nog wel zin om dit verder af te werken. Ik knipte het uit, uit papier en uit stof, maakte de schoudernaden en de paspelband vast. Het bleek al gauw dat ik nog een neep zou moeten toevoegen, dus dat deed ik ook nog. Moe, maar nog niet te moe om nog verder te gaan wilde ik de zijnaden sluiten. Maar dat was buiten mijn Lewensteintje gerekend. Draad op, opnieuw ingeregen, niet goed, wilde niet mee, ... Ik gaf het op. Me-time is om te herladen, niet om krom te staan van de zenuwen.

Voila, daar strandde mijn project. Mijn interesse was geluwd. In het weekend gooide ik het ergens in een hoek en vergat het. Tot vandaag. Ik besefte dat het zonde was om dit te laten liggen. Bovendien zijn de huidige -bijna laatste- zon-dagen hét excuus om het af te werken. Doch kon ik niet dezelfde motivatie terugvinden. Het moest snel want ik plande nog wat andere projecten. (Voor de kinderen, voor wie anders?)
En daar gaat het nu steeds mis. Het eigen patroontje had nog wat extra aanpassingen nodig, extra nepen, versmalling, centreren. Naaien, passen, spelden, opnieuw naaien, opnieuw passen, ... Mijn geduld voor dit oude project was snel op. Hierdoor zijn de armsgaten, of de afwerking ervan niet wat het moet zijn. Aan de ene kant sluit het niet mooi over mijn overlockstiksel. Daarboven had ik er niet aan gedacht om eerst een cirkel van de elastische bias te maken. Het overlapt dus bij begin en einde, niet mooi. Dit was het eerste armsgat dat ik afwerkte. Ironisch genoeg nam ik me voor om aan de andere kant meer secuur te werk te gaan. Ik maakte een cirkel van de bias, zorgde dat ik het nog over het overlockstiksel kon vouwen, ... Allemaal goed indien ik niet zou begonnen zijn met het vast te naaien aan de goede kant van de stof...

Geen geduld meer, ook niet om het opnieuw te doen. Het werd dus een snel aan thuis kleed, al gaat het ook prima met een truitje op. Geen kat dit het ziet.

Ik zal wel nog de armsgaten verkleinen zodanig dat het aan schouder en oksel wat strakker zit. Dan is het probleem van de overlappende bias ook ineens opgelost. Voila! :)