Geruststellend tuttenvriendje



Zoals mijn blog getuigd zit ik volop in de babynaaisels. Dit bericht is niets anders...

Voor zijn geboorte maakte ik samen met mijn oudste zoontje een eerste knuffeldoekje. Op een regenachtige dag tekenden we samen een konijn met heel lange oren, hij koos de kleuren nicky en naaide een stukje mee.


Na de geboorte werd het doekje al snel gebruikt als tuttendoekje waarbij het oor dienst deed als tuttenhouder. Noodzakelijk om de tut snel terug te vinden en als herkenning voor Lot. Hij wilde zich immers telkens Cas' tutje toe-eigenen. Met het konijn eraan werd het voor hem duidelijk dat hij dit tutje niet in zijn mond mocht steken.


We dachten eens dit onderscheid duidelijk zou zijn we het tuttendoekje konden doen verdwijnen. Echter is er ondertussen een band gegroeid tussen Cas en zijn doekje. Hij houdt hem stevig in zijn knuistjes vast en begint er mee te spelen. Het lijkt ook alsof zijn doekje hem helpt om sneller rustig te maken.

Maar het doekje is vuil en heeft nood aan een sopje. En ik wilde nog een doekje waar nog meer aan te friemelen valt.

Zo ontstond zijn -hopelijk- nieuwe vriendje.



Ook deze keer maakte ik gebruik van nicky velours, voor de achterkant. Lekker zacht en een hoog knuffelgehalte. De voorkant werd een katoenen stofje.

Een 'los' oor om mee te prullen.


Extra friemel-lintjes.


Een kamsnap doet dienst om de tut vast te klemmen.


Een ideaal project voor restjesverwerking. 


Stof: Katoen - Robert Kaufman - restje
Patroon: eigen ontwerp

Reacties

  1. Wat een ontzettend lieve, zoete tuthouder!
    (en wat zijn foto's van slapende baby's toch fijn, he? :) )

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat schattig!!! En van die friemeldoekjes vinden ze geweldig he!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En helemaal cuta als ze die doekjes zelf op hun snuitje trekken om hun rust te vinden.

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts