Een verse baby in het team

Een maand geleden beviel mijn teamcoach van een derde kindje. Een zoontje.

Vandaag konden we het knappe kereltje gaan bewonderen. Ik wilde zelf een kadootje maken. De ideeen zaten al lang in mijn hoofd. Ik wilde een slinger, dat zou ze ook kunnen gebruiken bij de andere kinderen. Twee maanden geleden knipte ik alle stukken en legde ze in de kast, klaar om te naaien... Daar liggen ze nog altijd. Gisterenavond besefte ik dat ik het veel eerder had moeten afwerken. Ik had geen zin om veel en lang te prutsen. Dus ging ik voor een snel en makkelijk kado. Zoals ik al eerder schreef zijn slabben een snel klaar en mooi alternatief. Deze keer ging het niet zo snel. De naald van mijn lockmachine brak voor een of andere reden en ik deed er een tijdje over om hem terug op de juiste wijze in te rijgen. Een aantal haakjes werden over het hoofd gezien, bijgevolg trok mijn steek op niet veel. Na een paar keer opnieuw inrijgen zat het goed en kon ik -eindelijk- weer verder.

Dus, gisterenavond zette ik me nog snel achter mijn machientje. De slabben werden genaaid. Het broekje maakte ik een paar maanden eerder, nog voor ik mijn lewenstein had. Ik haalde het nog even onder de lockmachine door. Die mooie afwerking geeft het toch dat tikkeltje meer.





Voor mijn zoontje maakte ik hetzelde Daltonbroekje trouwens. Ik vind het een superschattig stofje. Hopelijk is de mama van het nieuwe ukje er even blij mee.


Onbedoeld kwamen de kleuren van het olifantenslabje en het broekje overeen met de suikerbonen. Oranje en blauw. Hihi, wat een leuk toeval!