Bravo

Ik beloon mijn kinderen met chocolade. Pedagogisch niet helemaal correct. Maar het werkt en soms is dat gewoon het voornaamste. 

Sinds een tweetal weken slapen de twee oudsten in een stapelbed. Voor Mauro een verandering, voor Lot een metamorfose. Hij ging niet alleen van een ledikant naar een groot bed, maar hij verhuisde ineens van kamer. Hij moest zijn kleine knusse bedje ruilen tegen een groter, onbekender exemplaar. Hoewel het plannen met de grootste medewerking verliep, gaat het uitvoeren niet zonder problemen. 

Hij is altijd al een slechte slaper geweest en de verworven vrijheid die dit nieuwe bed met zich meebrengt zorgt voor nog meer problemen. Meneer wil niet gaan slapen en laat dit met het nodige volume merken. Avond, nacht, ochtend - al vind ik 5 u nog steeds nacht - hij houdt van wandelingetjes in de gang waarbij hij iedereen begroet met een luide schreeuw. 

Onnodig om te zeggen dat ons gebrek aan slaap in twee weken tijd is uitgegroeid tot een gigantisch slaaptekort. 

Maar we hebben hoop - eindelijk de reden van deze blogpost - gisteren ging Lot gedwee naar zijn kamertje, legde zich vrijwillig neer in zijn bed na het verhaaltje en voelde hij niet de drang om terug uit zijn bed te komen. 

Vandaar dus: bravo!