Het-halverwege-de-winter-verdict


We zijn halfweg de winter, of dat hopen we toch. Mijn liefde voor het winterweer is zo goed als onbestaande. Voor mij mag het morgen ook afgelopen zijn.  Een warme jas kan me nog net bekoren, al vind ik het transport van zo'n gigading alles behalve gemakkelijk. De enige manier om jezelf comfortabel voort te bewegen is door de dikke en zware jas te dragen, rond je romp, met je armen in de mouwen. Je slaat hem niet zo gemakkelijk over je tas heen, over je arm of over je schouders. Dit zorgt ervoor dat je op momenten waarop de zon dan toch beslist zich te vertonen, ode de dagen waarop het weer beslist in opstand te komen tegen de weersvoorspellingen, je de winterjas willens of nillens aan trekt. Puffend. De rits laat je los, maar je voelt jezelf koken.

Of die momenten waarop je winkel in - winkel uit moet. Iedere entree en exit jezelf verplaatsend onder de warmteblazers. De winkelmeisjes zie je rondlopen in t-shirts en ballerina's. Je waant je eventjes in een meer zuidelijk gelegen land. Tot je de warmte van je rug voelt afstralen, je fleece muts begint te prikken en je verstikt wordt door je wollen sjaal. Je bent helemaal niet in het zuiden. Buiten is het ijskoud. Je hebt geen zin om je van jouw beschermende kledij te ontdoen. Want uitdoen betekent ermee rondzeulen en wellicht het binnen de drie minuten allemaal weer aantrekken, want je bent eigenlijk naar niets op zoek.

Als mama wil ik mijn kinderen beschermen. Tegen alles, dus ook tegen de koude. Winterschoenen, dikke sokken, wollen trui, winterjas, wanten, sjaal, muts. Ze moeten alles ondergaan, zonder weerwoord te geven want:
"het is wel heel koud buiten!"

Ik verduidelijk hen vervolgens even met een dwingende stem:  
"als je dit niet aandoet ga je het koud hebben".
Keuzevrijheid hebben ze op dat moment niet meer. 

Mijn innerlijke beschermingsdrang neemt het over van mijn opvoedingsideaal waarin ik rekening wil houden met het willetje van de knullen. 





Mijn kinderen denken waarschijnlijk op dezelfde manier over de winter als ik. De sneeuw is leuk, tot je het koud krijgt of tot het vettig smeltwater wordt. Verder gooien ze het liefst van al zo snel mogelijk hun wanten uit, verwijderen ze hun muts onmiddellijk als ik hen op school achter laat en hun sjaal vergeten ze, of dat beweren ze toch.

We zijn halfweg de winter, en dit is het verdict:
Volgende (winterse) kledingstukken zijn wij reeds verloren:
- 2 mutsen
- 1 sjaal
- 4 wanten (1 paar, en 2 enkelingen)
- 1 broek (don't ask)

Voornamelijk verloren door zoon nummer 2. Zijn nood om zorg te dragen voor eigendom, in eender welke vorm, lijkt zo goed als onbestaande. Ik begin te vrezen dat deze eigenschap niet leeftijdsgebonden is, maar eerder een deel van zijn persoonlijkheid.







Door deze verliezen, op zowat één tot anderhalve maand tijd, besluit ik meniet meer te laten verleiden door kleurrijke sjaals, grappige mutsen of mooie wanten. Vanaf nu is het homemade. Drie kledingstukken die weinig tijd vereisen en kunnen dienen om de vele stofresten te verwerken.
Ik ben dan geen fan van de winter, maar dit idee kan me zeker bekoren. Bovendien win ik hierbij aan alle kanten:



  • Tijd: a) ik hoef niet meer halsoverkop op zoek naar passende wanten of mutsen
  • Tijd: b) eigenlijk is het poepsimpel. Op een mum van tijd zit het in elkaar.
  • Geld: geef toe, voor de meeste winteraccesoires betaal je gewoonweg teveel. Zeker als ze het na drie dagen weer verliezen.
  • Plaats in de stoffenbak (evident voordeel).



Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat mijn kinderen een allegaartje van kleuren en prints dragen. Door het niet matchen kunnen de verloren items zonder al te veel gezucht en scrupules vervangen worden. Stofresten zijn immers niet oneindig. De lappen niet altijd even groots. Een troostende gedachte: mijn kinderen protesteren (nog) niet. En volgens mij zijn het enkel de volwassenen die dit allegaartje opmerken.

Edit: een dag na dit schrijven verloor de oudste alweer een want. 
Tegelijk bracht de middelste wel een onbekende muts en sjaal mee. Volgens mij wil hij comperseren ;)









Reacties

  1. Ik heb het ook niet voor de winter :D Hopelijk niet al te veel verliezen meer ;) Giel is ook al eens een zelfgemaakt wantje verloren, gelukkig kon ik met het restje stof nog net één nieuw exemplaartje maken :D

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuke verzameling! Een extra sjaal of muts of wanten zijn nooit verloren hè!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Meisjes zijn daar precies wel beter in. Bij ons nog steeds geen accessoires kwijtgespeeld, tenzij vergeten aan de kapstok...
    Hopelijk komen de zonen de winter door met die mooie handmade items!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts